ՄԱՅՐ ԹԵՐԵԶԱ – Աբորտի մասին /մաս 2-րդ/

Սկիզբը՝ այստեղ

Յուրաքանչյուր մարդու կյանքը հղացման պահից մինչև ամենավերջին պահը սուրբ է, քանզի ստեղծված է Աստծո նմանությամբ և պատկերով: Չկա մարդու արժանապատվությունից ավելի կարևոր բան: Աբորտները քայքայման մանրէ են մեր կյանք բերում: Ինչպե՞ս կարելի է խոսել յուրաքանչյուր անհատի արժանապատվության մասին, եթե թույլատրվում է սպանել ամենաթույլ ու անմեղ արարածին:

Աբորտը կանխամտածված սպանություն է: Այդ սպանությունն ավելի մեղսալի է, քան ցանկացած այլ սպանություն: Այն խլում է մարդու կյանքը դեռ մինչև նրա՝ մեր աշխարհը տեսնելը, մինչև Մկրտության Սուրբ Խորհուրդն ընդունելը: Այն մարդիկ, ովքեր արգանդում սպանում են իրենց երեխաներին, նման են Հերովդեսին, ով ոչնչացրեց 14 հազար նորածին, որպեսզի ոչ ոք չկարողանա կյանքում իրեն խանգարել: Այդ մարդիկ ավելի վատն են, քան Հերովդեսը, քանի որ 14 հազար նորածինները, համենայն դեպս, նրա սեփական երեխաները չէին:

Ինչ-որ առիթով մի մարդ, ցանկանալով փայլել սրամտությամբ, ինձ ասաց. «Մայր Թերեզա, դուք այնքան շատ եք խոսում ընտանիքի պլանավորման մասին, իսկ ինքներդ դրան չեք հետևում. օր օրի դուք ավելի ու ավելի շատ երեխաներ եք ունենում»:

Այո, մեր մանկատներում շատ երեխաներ կան: Դա այն պատճառով է, որ մեզ մոտ՝ Հնդկաստանում, չքավորները չգիտեն, թե ինչ է հղիության արհեստական ընդհատումը: Չքավորները չեն սպանում իրենց երեխաներին: Մայրը կյանք է տալիս երեխային և թողնում է նրան փողոցում կամ նույնիսկ աղբանոցում: Դա ավելի հումանիստական է, քան դեռ չծնված երեխաներին սպանելը: Ես շատ երեխաների եմ վերցրել աղբավայրերից: Եվ այժմ նրանք կենդանի են, նրանցից շատերն ապրում են մեր մանկատներում, որոշներին որդեգրել են: Բայց նրանք բոլորը կենդանի են, շրջապատված են սիրով և, ուրեմն, երջանիկ են:

ՄԱՅՐ ԹԵՐԵԶԱ                Տե՛ս նաև Հիշե՛ք, որ տառապանքը անցողիկ է

Շարունակությունը՝ այստեղ